۱. قرار گرفتن در معرض پرتوهای یونیزان:
- افرادی که در معرض دوز بالای اشعه قرار گرفته‌اند (مثلاً پس از انفجار هسته‌ای یا پرتودرمانی) بیشتر در معرض خطر AML هستند.
۲. تماس با مواد شیمیایی سرطان‌زا:
- مواجهه طولانی‌مدت با برخی مواد مانند بنزن (موجود در سوخت‌ها، دود سیگار، صنایع شیمیایی) می‌تواند ریسک ابتلا را افزایش دهد.
- استفاده طولانی‌مدت از برخی داروهای شیمی‌درمانی (مانند آلکیله‌کننده‌ها و مهارکننده‌های توپوایزومراز II) نیز با AML مرتبط است.
۳. سابقه شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی قبلی:
- برخی از بیماران که به دلیل سرطان‌های دیگر تحت درمان با شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی قرار گرفته‌اند، ممکن است چند سال بعد دچار AML شوند. به این حالت «لوسمی ثانویه» گفته می‌شود.
۴. اختلالات ژنتیکی یا ناهنجاری‌های کروموزومی:
- برخی بیماری‌های مادرزادی مانند سندروم داون (Down syndrome)، کم‌خونی فانکونی و سندروم بلوم خطر AML را افزایش می‌دهند.
- ناهنجاری‌های ژنتیکی خاص در سلول‌های مغز استخوان نیز می‌توانند به ایجاد AML منجر شوند.
۵. سابقه اختلالات خونی مزمن:
- برخی بیماری‌های خونی مانند میلودیسپلازی (MDS) یا پلی‌سیتمی ورا و میلوفیبروز می‌توانند به AML تبدیل شوند.
۶. عوامل محیطی و سبک زندگی:
- سیگار کشیدن یکی از عوامل خطر مهم AML است، زیرا بسیاری از مواد شیمیایی سرطان‌زا وارد جریان خون می‌شوند.
- شواهدی وجود دارد که آلودگی هوا و قرار گرفتن در معرض آفت‌کش‌ها نیز ممکن است نقش داشته باشند.
نکته مهم:
در بسیاری از موارد، AML بدون وجود هیچ‌یک از عوامل خطر فوق رخ می‌دهد، به همین دلیل تشخیص علت قطعی همیشه ممکن نیست.